Ηρόφιλος

(3ος αι. π.Χ.). Επιφανής εκπρόσωπος της αλεξανδρινής ιατρικής. Ήταν μαθητής, κατά την παράδοση, του Πραξαγόρα του Κώου. Γεννήθηκε στη Χαλκηδόνα της Βιθυνίας. Ήταν o μεγαλύτερος γιατρός της ελληνικής αρχαιότητας μετά τον Ιπποκράτη και τον Γαληνό, αλλά από τα συγγράμματά του –μεταξύ των οποίων και μια ανατομία– μόνο μερικοί τίτλοι είναι γνωστοί και από τις αρχαίες βιογραφίες του δεν έχει διασωθεί καμία. Μελέτησε την ανατομία του ανθρώπινου σώματος με μεγάλη προσοχή και με όργανα δικής του επινόησης. Αναφέρεται μάλιστα ότι o Πτολεμαίος, για να τον βοηθήσει, κατάργησε την απαγόρευση ανατομίας ανθρώπινων πτωμάτων που ίσχυε τότε. Οι μελέτες του αυτές του επέτρεψαν να διακρίνει τα νεύρα από τους τένοντες και από τα αιμοφόρα αγγεία και να δώσει πλήρη περιγραφή του νευρικού συστήματος, αναγνωρίζοντας τον εγκέφαλο ως κεντρικό όργανό του και έδρα της νόησης. Πρώτος ο H. περιέγραψε τον γραφικό κάλαμο, το χοριοειδές πλέγμα, τους φλεβώδεις κόλπους και τον λεγόμενο ληνό του H. Μελέτησε επίσης ιδιαίτερα τον δωδεκαδάκτυλο, το ήπαρ, την πνευμονική αρτηρία και τον πνεύμονα, τον προστάτη, τα λεμφικά αγγεία και τον χοριοειδή χιτώνα του ματιού. Διέκρινε τα νεύρα σε αισθητικά και κινητικά και απέδωσε μεγάλη σημασία στη διαιτητική και στη γυμναστική. Πολλοί από τους μεταγενέστερούς του αναφέρονται σε αυτόν και στις μελέτες του σχετικά με τον χαρακτήρα του σφυγμού.